İnsan hayatı ne kadar da tuhaf...
Bir gün mutlu isek, ertesi gün mutsuzuz.
Hiçbir şeyden mutlu olmayı bilemiyoruz!
Elimize geçtikçe her şeyin daha fazlasını istiyoruz.
Galiba bu yapımızda olan bir şey...
Neden elimizdekilerle mutlu olmaya çalışmıyoruz?
Mutlu olmak istiyor isek, neden bunun için uğraşmıyoruz?
Sanki her şey kendiliğinden olacakmış gibi.
Etrafıma bakıyorum da kimse yaşadığı hayattan memnun değil, mutlu değil, umutlu değil , inançlı değil.
O zaman hayatımızı nasıl devam ettirmeyi düşünebiliriz ki?
Mutsuz... umutsuz... inançsız...
2 yorum:
Mutlulukla mutsuzluk içiçedir, diğer tüm zıtlıkların içiçeliği gibi...Aslında her duyguyu yaşıyoruz fakat olumsuz olanları bağırıyor olumluları sessiz sedasız dışarı taşırmadan yaşıyoruz.
Mutsuzluk, ümitsizlik, çaresizliklerde yarışıyor, mutluluklarımızı, ümitlerimizi, güzellikleri başkalarından kıskanıyor, bencilce tek başımıza yaşıyoruz...
Neden mi? Korkuyoruz da ondan! Kaybederiz diye, başkası belki de bu güzellikleri görünce bir daha acılarımıza ortak olmaz diye.....
Yoksa hiç bir insan ümit olmadan, sevinç olmadan yaşayamaz!
Sor çevrendeki en umutsuz gördüğün insana, göründüğü gibi olmadığını onun da yüreğinde ne umutlar taşıdığını göreceksin!...
Sevgiyle kal...fedex
Gerçektende mutluluklarımızı sessiz sedasız yaşamayı tercih ediyoruz.Kimseye söylemeden,içimizde yaşıyoruz.Ama mutlulugumuzu birileriyle paylaşmadan yaşamanın ne anlamı var ki?? Her insanın yüreginde bir umut vardır bu dogru fakat neden herkes kendini,mutsuz,umutsuz göstermeye çalışıyor.Ben de bunu anlayamıyorum..
Yorum Gönder